Jaloers schrijven

Ik ben stik jaloers op mensen die uit het niets een verhaal of een blog kunnen schrijven. Bij mij duurt dat namelijk tijden. Nu ik probeer om maandelijks minimaal één, de bedoeling was eigenlijk twee, blogs te publiceren merk ik dat er last van heb wanneer ik nog geen blog klaar heb. En dit terwijl er geen krant of tijdschrift of wie dan ook op zit te wachten. Dat is toch raar? Waarom zou je je druk maken over iets wat begonnen is voor jezelf en dat eigenlijk nog steeds is? Het is daarom dat ik denk, hoe kun je zo makkelijk schrijven over dingen die in je opkomen? Of over die dingen waar je tegen aanloopt? En eigenlijk wil ik dit ook kunnen. Ik wil ook achter mijn pc gaan zitten en schrijven over die dingen waar ik een mening over heb. Neeh dat klopt niet, want dat doe ik nu al. Ik heb immers al eens een brief geschreven aan de voorzitter van de tweede kamer. Ik heb al eens iets geschreven over de verkiezingen. Dus ik kan best schrijven over de actualiteit. Neeh het gaat gewoon over het krijgen van een opdracht tot het schrijven van een column of blog en en dit dan direct of heel snel kunnen. Dat wil ik ook. Ik wil er niet dagen over moeten doen voordat een idee gerijpt is in mijn hoofd, en ik het op papier kan zetten.

Ondertussen ben ik al door de eerste alinea heen gekomen. Kijk ik naar buiten, je weet wel die plek waar het de laatste tijd alleen maar grijs en nat is, en bedenk mij dat ik weer begonnen ben aan een nieuwe blog. Een blog over het kunnen schrijven. Over iets kunnen wat bij een ander vanzelf lijkt te gaan. Of is dit dan eigenlijk een blog over jaloers zijn? Jaloers omdat een ander iets wel makkelijk kan terwijl ik er moeite mee heb? Dan twijfel ik nu over nadat ik mij blik weer van buiten naar binnen heb gericht. Letterlijk zelfs deze keer. Want de woorden rijpen momenteel wel in mijn hoofd en komen over op papier. Wat een raar fenomeen is dat toch? Dagen iets niet kunnen bedenken en dat opeens, en uit het niets zijn ze er. Dan lopen de zinnen in elkaar over en moet ik mezelf corrigeren om bij het onderwerp te blijven. Dus eigenlijk kan ik het ik het ook. Gaan zitten en schrijven. Dus eigenlijk hoef ik helemaal niet jaloers te zijn.

Wat ik zojuist schreef betekend dus ook gewoon dat wanneer ik een blog wil schrijven ik mijn kladblok op de pc moet openen en gewoon moet beginnen met typen. Dan is het waarschijnlijk dat de woorden vanzelf komen en dat het onderwerp zich ook vanzelf aandient. Zou het echt zo zijn? Of zou het zo zijn dat ik eerst even na moet denken? Ik twijfel alweer. En dus wend ik mijn blik naar buiten. Houd ik mijn vingers even stil en denk even na over de woorden die ik zojuist heb geschreven. Ben ik het er nog steeds mee eens? Sta ik nog steeds achter het feit dat ik het toch makkelijker kan dan ik zelf denk? Of is de laatste gedachte de beste? Eerst even nadenken, ja zeggen tegen een onderwerp en het dan toch maar weer loslaten? Eerlijk gezegd weet ik het niet meer.

Ik heb het even losgelaten. Ben even nagaan denken over mijn eerdere opmerking dat ik eigenlijk gewoon jaloers ben. Jaloers omdat een ander iets kan en ik niet. En eigenlijk is dat wel zo inderdaad. Ik ben gewoon jaloers. Ik wil gewoon iets van een ander hebben. Ben gewoon niet tevreden met datgene wat ik heb. En daar moet ik maar aan gaan werken. Ik hoef niet te werken aan het kunnen schrijven van een blog. Neeh ik moet werken aan mijzelf. Werken aan het feit dat ik er vrede mee moet hebben dat ik dingen ook niet kan. Dat ik dingen soms wel kan, maar niet zo goed als een ander. Dat is de enige juiste conclusie die ik nu met treken nu ik aan deze blog bezig ben. En het enige wat ik van jullie kan vragen is om me hier af en toe op te wijzen. Wijs me op de dingen die ik wel kan. Want ik ben jaloers op datgene wat een ander kan en ik niet, en daardoor zie ik mijn eigen mogelijkheden niet meer.

En zo begin ik mijn blog over het jaloers zijn op het niet goed kunnen schrijven, en eindig ik met het feit dat ik gewoon een jaloers iemand ben. En dat ik daardoor de dingen de ik wel kan niet meer zie. Wat blijft het toch een heerlijk fenomeen dat schrijven. Op naar de dingen die ik wel kan. helpen jullie mee?