Doorgaan naar hoofdcontent

De wereld kerngezond?

Om een liedtekst een klein beetje uit het verband te trekken: "Mijn leven is totaal ontwricht, gisteren hoorde ik dit nieuwsbericht de koopkracht stijgt"
Het klinkt gek, maar mijn gedachten waren echt ontwricht. Hoe kun je nou zeggen dat de koopkracht stijgt als er alleen maar stijgingen in de kosten worden gemeld? De BTW gaat omhoog, de premie voor de zorgverzekering gaat stijgen. De kosten voor je dagelijkse boodschappen stijgen omdat er onvoldoende geoogst is kunnen worden. De energie rekening stijgt, moet ik nog doorgaan? Denk het niet. En de lonen? Die stijgen niet met al deze kosten mee, neeh ze blijven gelijk of stijgen een heel klein beetje.

Het meest vervelende aan deze situatie is dat we er niets aan kunnen doen. We hebben als gegoede burgers en harde werkers geen opties om de bestuurders aan te pakken. Ja ik weet het er zijn verkiezingen, maar dat is lood om oud ijzer. Want de een pakt je zo, en de ander op een andere manier. Neeh we zitten gewoonweg vast. Bovendien hebben we dit jaar een heerlijke zomer gehad, en ook de nazomer is tot op heden geweldig te noemen, maar dat zorgt ook voor een duurder aankomend jaar.


Over dit laatste kunnen we heel veel zeggen, want eigenlijk hebben we die dure producten een beetje aan onszelf te danken. Immers te kleine tomaten mogen niet in de winkel liggen. De te korte komkommers komen er ook niet in, en die minder dikke aardbeien zijn we ook niet van plan om zoveel voor te betalen. Dan hebben we het nog  niet gehad over de aardappel. Door onze heerlijke zomer vallen deze kleiner uit dan we gewoon zijn, waardoor de frieten in de cafetaria duurder worden, en uiteraard ook de frieten die we in de winkel kopen.


Nu ik bovenstaande heb geschreven en nagelezen bedenk ik me dat het wel een erg negatief stukje geworden is. Een klaagzang op iets wat misschien best wel eens mee kan vallen. Wat dat betreft moeten we misschien iets minder klagen en positief gaan denken over de toekomst. Denken aan alle goede dingen in ons leven.  Ik wil heel graag, en ik zoek nu naar een liedtekst die me daarin helpt deze blog op eenzelfde wijze af te sluiten als ik hem ben begonnen.


Ik denk dat ik maar bij hetzelfde lied blijf als uit de opening. Want daar staat nog een mooie strofe in: "Wij keken met omfloerste blik, nog maar voortdurend naar de grond, nu is tot onze grote schrik de hele wereld kerngezond."
Een mooie gedachte die wereld kerngezond. Een mooi idee om af te sluiten. Positief. Geen kwade gedachten over de toekomst maar de schrik dat de wereld kerngezond is.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie