Doorgaan naar hoofdcontent

Stap voor stap



Het grote probleem van een denker en is dat hij teveel denkt, en als hij dan ook nog eens wil schrijven leidt tot grote conflicten. Want elke keer is het begin van een blog moeilijk. Elke keer moet er weer na gedacht worden over het onderwerp of over de woorden die gebruikt gaan worden om het onderwerp duidelijk te maken. Eigenlijk zou ik wel willen dat deze blog zo voldoende zou zeggen.
Maar helaas dat zit er niet in, dus gebruik ik onderstaande foto voor een blogje over hoe het in het leven werkt en wat wij mensen eigenlijk allemaal willen.


Want ik ben een denker, schrijver, fotograaf en misschien zijn er nog wel enkele benamingen te bedenken voor mij, ik verneem ze graag als reactie. En omdat  ik ben zoals ik ben heb ik nu maar eens drie dingen gecombineerd. En jullie raden het al ik ben weer niet tevreden. De fotograaf vindt de foto compositie wel mooi, maar niet meer als dat. Denker denkt het onderwerp van deze blog niet duidelijk genoeg is. En de schrijver? Hij typt zijn woorden, maar eigenlijk verteld hij een verhaal van iets waarvan hijzelf niet eens weet wat  hij bedoeld en wat hij er mee wil zeggen.

Weet je de foto zoals deze nu in deze blog staat zegt eigenlijk al wel een heleboel. De skutjes zijn al weer voorbij, ze gaan onderweg naar het volgende doel (boei) om daar vervolgens opnieuw hun best te doen om deze als eerste te ronden. Als je deze skutjes nu eens als mensen voorstelt of nog beter als jezelf. Je maakt elke keer een stap voorwaarts tot dat je je doel het bereikt, zodra je deze hebt bereikt ga je stapje voor stapje naar het volgende doel, om deze ook weer met goed gevolg af te ronden. Elke keer beter worden en mooiere dingen bereiken. Dat is het streven van ons allemaal.

Zo heeft de schrijver toch zijn woorden gevonden. De denker zijn woorden op papier gekregen en is de fotograaf tevreden gesteld met de uitleg van zijn foto. Geniet van het leven, zorg dat je de doelen welke gesteld zijn bereikt en stel nieuwe. Elk nieuw doel is immers een nieuwe uitdaging.

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie