Doorgaan naar hoofdcontent

Gejaagd door de wind

Het vergaat mij momenteel net als de wind. Het ene moment bladstil en rustig, het andere moment hard blazend en drukdoende alles schoon te blazen. Het ene moment dus heel druk, het andere moment niet wetende wat te doen met de vrije tijd die is gegeven. Het lijkt een beetje op adhd. Nu kun je daarvoor pilletjes krijgen, maar in sommige gevallen moet je die helemaal niet willen hebben. Misschien, en dat zeg ik met een slag om de arm, moet je er wel helemaal geen pillen aandienen en geven. Moet je juist proberen handvatten te verkrijgen hoe om te gaan met adhd, en met de mensen die het hebben.
Nu wil ik niet stigmatiseren, dus handvatten krijgen voor mensen die een aanverwante storing hebben lijkt me net zo goed.
Waarom ik dit zeg? Das heel simpel! Ik wil graag dat je me accepteert zoals ik ben, en niet zoals ik ben gemaakt geworden. Want door de pillen die ik in het verleden heb geslikt, ben ik niet meer degene die ik op de lagere en middelbare school was. Ben ik wat afgeroomd, minder scherp. Huh? Hoor ik je denken, jij minder scherp en afgeroomd? Jazeker!! Bedenk maar eens hoe ik zou zijn geweest zonder de pillen die onder de opiumwetgeving vallen.

Ik ben me er terdege van bewust dat ik niet de standaard ben voor alle andere mensen met hetzelfde als wat ik heb. Natuurlijk niet zou ik haast willen zeggen. Man ik zou er niet aan moeten denken dat een ander hetzelfde zou zijn gebeurd als dat mij gebeurd is geweest. Neeh laat ons allemaal maar verschillend zijn, maar wel overeenkomsten hebben. Want over een ding zijn we het allemaal wel eens, wat zou het heerlijk zijn als mensen ons gewoon zouden begrijpen zonder dat we elke keer een uitleg moeten geven. Overigens is de wind weer een beetje gaan liggen, is het weer wat rustiger geworden.
Die uitleg wordt namelijk vaak verkeerd begrepen. Want wanneer mensen horen dat je een aan adhd verwante stoornis hebt, ben je niet meer interessant. Want dan ben je te gauw afgeleid, is er geen fatsoenlijk gesprek met je te voeren en ga zo maar door. Terwijl ik juist denk, ga nu wel met mij in gesprek, want dan kan ik je laten zien dat  het helemaal niet zo hoeft te zijn. Ja natuurlijk gebeurd het een keer dat het wel zo is, maar daar zal dan vast een reden voor zijn.

De wind is weer toegenomen want ik merk dat ik in mijn hoofd niet meer uit mijn woorden kom. Dat ik te snel met denken ben ten opzichte van mijn vingers die namelijk maar letter voor letter op papier kunnen zetten. Met dat het nu harder is gaan waaien valt er buiten ook regen. Ik heb het gevoel dat ik die regen best kan gebruiken. Even schoonspoelen, alles weer opgeruimd en opgelucht verder gaan. (bedankt Piet) Het stormt nog steeds een beetje, maar al minder dan net. De woorden komen weer normaal op papier. Hoef niet telkens meer te stoppen met denken. Het gaat bijna weer één op één, hier en daar nog een letter vervangen of aanvullen, maar dat is dan ook alles.

Weet je als ik dit terug lees kun je inderdaad zien dat er een storm in mijn hoofd gewoed heeft tijdens het schrijven. Gelukkig is deze weer gaan liggen en kan ik me weer richten op andere dingen. Heerlijk om dingen van je af te schrijven en anderen te laten delen. Ik hoop dat je me nu iets beter begrijpt en dat je me niet direct veroordeeld als ik weer eens iets geks doe. Neeh ga zelf af en toe maar eens in de storm staan en laat de wind waaien, misschien blaast deze alles bij jou wel schoon.

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie