Doorgaan naar hoofdcontent

Jeugdherinneringen

Jeugdherinneringen zijn van die herinneringen die meestal boven komen als er iemand is overleden of wanneer je iemand tegenkomt uit het dorp waar je bent groot geworden. Of ze worden opgehaald als er een verhaal wordt verteld aan  kinderen of kleinkinderen. En zo soms kom je ze tegen als verhaal op een verjaardagsvisite. Ik heb ze altijd prachtig gewonden als ze werden verteld. Met name de verhalen... Ik kon uren zitten luisteren als mijn ooms en tantes aan het vertellen waren. Ik zag ze lopen in het dorp waar ze werden groot gebracht en waar de roots van onze familie liggen. Ik had, en heb nog, het idee dat daardoor dat dorp ook zo vertrouwd voelt. Dat dat ook de reden is dat ik me zo op m'n plekje voel bij het elftal dat ik mag trainen en begeleiden.

Toen afgelopen donderdag mijn oud-oom overleed, overleed ook de binding die wij als gezin hadden met Amsterdam. Als kleine kinderen kwamen we minstens een paar keer per jaar in het voor ons verre Amsterdam. Als je er dan eindelijk was, bleek het huisje altijd weer kleiner dan in gedachten. Waren oom en tante nog weer ouder geworden dan je had gedacht en aten we weer de standaard dingen die we altijd aten daar. Maar als dan de middag was begonnen, het eten gedaan en de praat er even uit was, dan werd het interessant. Dan gingen we op stap met oom. Dan wees hij ons de haven van Amsterdam en leerden we hoe Amsterdam-Noord in elkaar stak. Vonden we meerdere flesjes bier, leeg wel te verstaan, welke we meenamen en oom later inleverde. IK heb het altijd prachtig gevonden.

Naar mate we ouder werden gingen we ook alleen heen. Soms met twee, soms alleen en het mooie was dan dat je altijd hetzelfde deed. En nog mooier waren die momenten als je bleef slapen. Dan mochten wij op het bed slapen en sliepen zij op de bank. Die bank waar we de hele dag op gezeten hadden en in de kamer stond waar het even daarvoor nog blauw van de rook had gestaan. Daar sliepen zij en wij op het bed waar zij eigenlijk hadden moeten slapen maar wat ze niet wilden. Dan bleef de deur van de slaapkamer open en kwamen de geluiden van Amsterdam in alle hevigheid op je af. Dan was het niet zoals thuis stil, neeh dan hoorde je auto's, vliegtuigen, sirenes, vloeken en tieren en dieren. Je hoorde de buren schelden en de natuur zijn gang gaan. Het was heel apart om daar in in dat kleine huisje in dat hofje daar in Amsterdam-Noord te gaan slapen. Maar wat is het een mooie herinnering. Één van mijn eigen herinneringen, welke ik straks hopelijk mag gaan vertellen aan mijn kleinkinderen en welke ik samen met mijn broers op verjaardagen deel.

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie