Doorgaan naar hoofdcontent

Gedachten...Ik denk er soms aan.

Ik wil schrijven
Ik wil dichten
Ik wil rust in mijn gedachten
Ik wil mij kunnen laten gaan
Ik wil geen last hebben van jou

Zo dat is er uit, niet het volmaakte begin van een blog, maar even goed een begin. En het zegt ook voldoende over mijn gedachten en gevoelens.Ik weet niet of ik dit allemaal wel kan opschrijven en delen met jullie trouwe lezers. Want ik zit een beetje naar in mijn vel. Ik voel me thuis niet lekker en op het werk erger ik me dood aan bepaalde collega's. Alles met elkaar zit i in een moeilijk parket, en heb ik even geen idee hoe ik hier uit moet gaan komen. Misschien werkt het schrijven van deze blog weer een beetje mee. Misschien ontstaat er gaandeweg dit schrijven een gedicht waardoor er weer een beetje lucht komt. Ik weet het niet we gaan het allemaal wel meemaken. Wat ik wel weet is dat ik mijzelf gelukkig mag prijzen met twee moeders. En nee dat is geen stel. Beide zijn zo goed op de hoogte van mij dat ze aan een half woord genoeg hebben om te weten wat er aan de hand is. EN beide bieden op zulke moment dat ook geweldige oplossingen aan. Oplossingen die altijd leiden tot stress vermindering. Ook heb ik een geweldige zus. Hé? Hoe kan dat nou? Hoor ik sommigen onder jullie al vragen? Je hebt toch alleen maar broers? Ja dat klopt, alleen heb ik ook een heleboel schoonzussen en een daarvan heb ik geadopteerd als zus(je) en dat is wederzijds. Dit voelt zo goed, en er is zo'n sterke band, dat je er gewoon blij van kunt worden.

Gedachten in mijn hoofd
Gedachten op papier
Gedachten ze komen en ze gaan
Gedachten onderdeel van mijn bestaan

Gedachten waarom komen jullie?
Gedachten waar blijven jullie?
Gedachten waar zitten jullie?
Gedachten kon ik jullie altijd maar vertellen

Mijn hoofd zit vol met al deze gedachten. 
Mijn hoofd tolt soms van al deze gedachten
Mijn stem laat soms iets horen van deze gedachten

Maar meestal is het de pen,
Die schrijft wat er in het hoofd op komt
Die je laat weten wat ik denk en voel
Die je laat lezen wat ik hier bedoel

En soms, ja heel soms
Mag je mee op reis en gaat het goed
Dan snap je wat het met me doet

Zie je wel! Het komt en het gaat vanzelf, als ik maar aan het schrijven ben. Niet dat ik nu al van all gedachten af ben hoor. Nee echt niet, maar ben er wel weer een stukje rustiger van geworden. Heb even weer gedacht aan mama en aan zusje, en dat maakte me blij en rustig. Bedankt dat jullie er zijn.
Misschien denk je net zo, of herken je jezelf. Laat dan even een kort berichtje bij de ander achter. Want er is geen fijner gevoel dan te horen dat er aan je gedacht wordt en dat ze blij met je zijn!

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie