Er wordt gezegd dat goede dingen langzaam gaan, maar ook deze column is langzaam gerijpt. Ik ben er over begonnen nadenken toen ik vanmorgen in de zon zat. In de zon, op het bankje aan de achterkant van ons huis. Daarop dat bankje overdacht ik de woorden die een bevriende dominee en mens mij terug schreef nadat ik hem een gedicht gestuurd had met de titel: "Nooit meer" De woorden die hij koos en schreef raakten mij diep, en had ik daar op het bankje in de zon niet het idee of ik moest reageren of het gewoon zo laten. Ik heb het voor nu zo gelaten. Maar langzaam aan daar op dat bankje in de zon, waar overigens af en toe wel een wolk voor schoof, vormden zich woorden die tot deze column moesten gaan lijden.
Maar meer nog kreeg het idee om afleiding te gaan zoeken op de fiets vorm. Want daar op die fiets in de natuur die steeds groener wordt, die steeds verder uitbot kan ik weer terugkeren.
U mag als lezer gerust weten dat ik vervolgens nog een paar maal daar op dat bankje heb gezeten. Steeds weer de woorden overdenken die mij waren toegezonden. En ik heb ook vaak gedacht dat ik naast gruwelijk, huwelijk en afschuwelijk wel meer woorden zou kunnen vinden die op elkaar rijmden, maar elke keer liep ik vast. Als je de nadruk legt op lijk, is er moeilijk, onoverzichtelijk en ga nog maar even door. Echter gaf mij dit niet de rust en openbaring die ik graag wilde. Doordat ik nog steeds zo bezig was met, ging de morgen wel erg snel voorbij en kon ik na het eten op de fiets stappen. En eenmaal op die fiets en buiten het dorp gekomen, kwam ik inderdaad tot rust.
Ik heb wel eens eerder geschreven dat ik weinig onthoud van de liederen die ik op de fiets allemaal zing. En vandaag was het weer hetzelfde. Ik heb gezongen van Bedum tot aan Warffum en toen was het schijnbaar genoeg, want toen heb ik weinig meer gezongen. Dit zingen echter brengt me echter ook terug naar vorige week. Toen heb ik ook veel gezongen toen ik voorop fietste tegen de wind in. En hoe meer ik zong, hoe beter het ging, en dat is wel zulk een fijne gewaarwording... Maar terug naar de tocht van hedenmiddag. Ik heb zulke mooie dingen gezien, en ik kwam zo rustig en kalm van de fiets dat ik vanaf dat ogenblik geen moment meer gedacht heb aan de woorden van 's morgens. En nu ik deze column aan het schrijven ben blijven ze ook niet hangen. Ze hebben hun plek gekregen. Hun plek bij de rest van alle woorden die ik hoor, en die opgeslagen zijn voor moment dat ze nodig zijn.
Toen ik mijn fiets ophing in de schuur nadien, bedacht ik mij dat het wel een geweldig goed is om zoiets te mogen ervaren. Ervaren dat je, wanneer je geloofd, je al je bekommernissen mag werpen op Hem. Dat je ten alle tijde met Hem kunt spreken, maar dat je pas antwoord krijgt als Hij dat wil. Nu bedenk ik mij ook dat ik genoeg vrienden en lezers heb die dit ook hebben, maar die niet geloven. Maar zij spreken ook niet met Hem, maar spreken tegen zichzelf of hen die hen dierbaar zijn. Echter ervaren wij hetzelfde. Die diepe innerlijke rust en vrede nadat je alle moeiten van je hebt afgeworpen, en je opnieuw mag en kunt beginnen.
Nu ik dit alles zo heb opgeschreven en deels heb teruggelezen en verwijderd en weer op nieuw heb opgeschreven ben ik niet zeker meer of het wel kan ... Ik wens de lezer veel kracht bij het lezen van deze column, veel gedachten bij het lezen en ik bid u ook veel sterkte toe om te zoeken naar antwoorden op vragen die gesteld moeten worden.
Maar meer nog kreeg het idee om afleiding te gaan zoeken op de fiets vorm. Want daar op die fiets in de natuur die steeds groener wordt, die steeds verder uitbot kan ik weer terugkeren.
U mag als lezer gerust weten dat ik vervolgens nog een paar maal daar op dat bankje heb gezeten. Steeds weer de woorden overdenken die mij waren toegezonden. En ik heb ook vaak gedacht dat ik naast gruwelijk, huwelijk en afschuwelijk wel meer woorden zou kunnen vinden die op elkaar rijmden, maar elke keer liep ik vast. Als je de nadruk legt op lijk, is er moeilijk, onoverzichtelijk en ga nog maar even door. Echter gaf mij dit niet de rust en openbaring die ik graag wilde. Doordat ik nog steeds zo bezig was met, ging de morgen wel erg snel voorbij en kon ik na het eten op de fiets stappen. En eenmaal op die fiets en buiten het dorp gekomen, kwam ik inderdaad tot rust.
Ik heb wel eens eerder geschreven dat ik weinig onthoud van de liederen die ik op de fiets allemaal zing. En vandaag was het weer hetzelfde. Ik heb gezongen van Bedum tot aan Warffum en toen was het schijnbaar genoeg, want toen heb ik weinig meer gezongen. Dit zingen echter brengt me echter ook terug naar vorige week. Toen heb ik ook veel gezongen toen ik voorop fietste tegen de wind in. En hoe meer ik zong, hoe beter het ging, en dat is wel zulk een fijne gewaarwording... Maar terug naar de tocht van hedenmiddag. Ik heb zulke mooie dingen gezien, en ik kwam zo rustig en kalm van de fiets dat ik vanaf dat ogenblik geen moment meer gedacht heb aan de woorden van 's morgens. En nu ik deze column aan het schrijven ben blijven ze ook niet hangen. Ze hebben hun plek gekregen. Hun plek bij de rest van alle woorden die ik hoor, en die opgeslagen zijn voor moment dat ze nodig zijn.
Toen ik mijn fiets ophing in de schuur nadien, bedacht ik mij dat het wel een geweldig goed is om zoiets te mogen ervaren. Ervaren dat je, wanneer je geloofd, je al je bekommernissen mag werpen op Hem. Dat je ten alle tijde met Hem kunt spreken, maar dat je pas antwoord krijgt als Hij dat wil. Nu bedenk ik mij ook dat ik genoeg vrienden en lezers heb die dit ook hebben, maar die niet geloven. Maar zij spreken ook niet met Hem, maar spreken tegen zichzelf of hen die hen dierbaar zijn. Echter ervaren wij hetzelfde. Die diepe innerlijke rust en vrede nadat je alle moeiten van je hebt afgeworpen, en je opnieuw mag en kunt beginnen.
Nu ik dit alles zo heb opgeschreven en deels heb teruggelezen en verwijderd en weer op nieuw heb opgeschreven ben ik niet zeker meer of het wel kan ... Ik wens de lezer veel kracht bij het lezen van deze column, veel gedachten bij het lezen en ik bid u ook veel sterkte toe om te zoeken naar antwoorden op vragen die gesteld moeten worden.