Heb net een verslag geschreven voor mijn coach van het traject
waar ik in zit. Nee geen exit-traject of een traject om van werkgever te
veranderen, maar een traject om mijzelf beter te leren kennen. Ik had het
verslag of zoals wij dat noemen het reflectieverslag af en besloot om eens een
oude te openen… Ik werd toen getroffen door mijn woordkeus. Ik las daar dat ik
geen moeite had om binnen te zitten, maar dat het beter voor mij was om met
zonneschijn en geen wind buiten te zijn… En toen dacht ik aan vandaag… Ik was
gedurende mijn wandeling van huis naar de bus en van de bus naar de trein
buiten als mede van het station naar het kantoor in Zwolle en Groningen buiten.
De zon scheen, de wind was weg en het was koud, maar ik heb het niet gemerkt.
Ik was bezig met wat er allemaal op de agenda stond en hoe ik dit allemaal een
plaatsje moest geven.
Ik werd mij pas van bovenstaande bewust toen ik in de bus
vlakbij huis was. Want toen zag ik dat het water rimpelloos was en dat de lucht
aangaf dat het een mooie dag was geweest en dat het vannacht weer koud zou
worden. Toen kwam ook het besef dat ik vandaag een hoop op de automatische
piloot heb gedaan. Geen besef van tijd heb gehad. Maar ik had niet het idee had
dat ik niets had gedaan. Nee ik kakte
in, was vermoeid van alle dingen die ik wel had gedaan. En vermoeidheid sloeg
dubbel toe toen ik het verslag schreef.
Ik ben niet in slaap gevallen, maar heb de reflectie
afgemaakt en bedacht mij toen dat ik deze column ook nog wel kon schrijven. En
nu ik dit grotendeels heb gedaan, denk ik waar gaat het eigenlijk over? Normaal
schrijf ik altijd wel iets op over, of trek een vergelijking met God maar nu?
Helemaal niets.
Ben ik afgedwaald? Ben ik van het padje af? Nee, ik ben
moe en dankbaar. Dankbaar voor alle mooie dingen die ik heb mogen zien en
beleven. En nu ik het opschrijf moet ik denken aan de voetstappen op het strand…
En niet ten tijde dat het moeilijk was dat ik werd gedragen, maar ik werd ook
gedragen toen het makkelijk en automatisch leek te gaan.
Misschien is dat wel de boodschap van vandaag. Dat als
alles goed en gemakkelijk lijkt te gaan, als het je wel energie kost, omdat je
er moe van wordt, het allemaal afkomstig is van Hem die je draagt.
Dat Hij het is die zorgt voor rust en kalmte op de momenten
dat je het nodig hebt. Ik ga de komende tijd geloof ik maar wat vaker alles op
zijn beloop laten. Of nog beter buiten lopen als de zon schijnt en er geen wind
is.
Reacties
Een reactie posten