Doorgaan naar hoofdcontent

Goedemorgen

Zo stil zittend in de hoek van de bank, kijkend naar buiten waar de op dit moment de vogels inderdaad fluiten, word ik stil van alle moois wat ik zie. Want waar ik de vorige keer nog verzuchtte van de winter die maar niet voorbij wilde gaan, nu kan ik niet anders dan juichen over de lente die is gekomen. Koning winter heeft eindelijk zijn abdictie moeten aankondigen, en plaats moeten maken voor de lente. 
Het is net als of de natuur de opdracht heeft gekregen om net als ons koningshuis te gaan wisselen. Alsof God ons laat zien, kijk ook in mijn natuur is er sprake van abdictie. En ik moet zeggen, dat ik het momenteel en dit jaar, geweldig vind. Zo mooi en zoveel wat je nu ziet. Want in de ene tuin is er sprake van een volledige bloei van de bollen, en de andere tuin komt nog maar de helft tot bloei en staat er nog veel meer klaar om te gaan bloeien, vogels die nu beginnen met nesten bouwen omdat er nu genoeg voedsel is voor tijdens de broed periode. Ik kom ogen en oren te kort.

Zo stil zittend in de hoek van de bank, kijkend naar buiten en wetend dat het in huis nu ook wel gauw zal ontwaken. De jongste is alweer bijna klaar met haat zwemles, zoonlief zal wel zo wakker worden want ondanks de vakantie is die ook altijd vroeg, en de oudste? Die zal wel weer proberen zo lang mogelijk in haar bed willen liggen. En als ik dan straks terug kom uit het zwembad zal mijn vrouw ook al wel weer wakker zijn. Wat dan weer betekend dat we boodschappen moeten gaan doen, mijn favoriete bezigheid... Maar er weer een nieuwe dag aangebroken die haar eigen zorgen heeft kent, maar nog veel beter die haar eigen mooie dingen zal kennen.

Zo stil zittend in de hoek van de bank, luisterd naar de mooie muziek op radio 4, ben ik tot de conclussie gekomen dat het tijd is om weer een column te schrijven. Eentje die gaat over het begin van deze mooie dag. Die mooie dag die nu echt de lente aankondigd. De lente die de troon van koning winter heeft mogen bestijgen, om haar vervolgens te doen smelten. Doordat ze dat doet komt die hele mooie nieuwe troonte voorschijn, met al haar kleuren. Deze kleuren die 's morgens zo extra mooi lijken doordat de zon op haar schijnt.

Zo stil zittend in de hoek van de bank, heb ik stilletjes mijn handen gevouwen en tot God gebeden of Hij mij toch vaker samen met Hem wil doen wakker worden. Want ik heb toch echt genoeten van deze korte tijd in de hoek van de bank, kijkend naar buiten en luisterd naar de vogels die fluiten de muziek klinkend uit de boxen van de radio.

Goedemorgen

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie